Çan çaldı..

Süzülür yapraklar gökten, nereden geldiği belli olmayan yerlerden üstüme

Bir çan sesi gelir ufuktan, zamanının geldiğini haber verir

Ölümden yeni dirilmiş bu beden bilir bunun ölüm çanı olmadığını

Kuru yapay akılsa, hala endişe duyar ya doğamadan ölürsek yine diye

Islak nemli havada yükselen toprak kokusu burnumdan ciğerlerime dolar,

Sanki orada yerleşip yeşermek için ısrar edercesine.

İzin istemez hatta, büyüyüverir göğsümde..

Bense içimde olan her şeyi bilmeme rağmen

Teslim olmuş damlaların suya düşüşünü izlerim

Islanmayı ve esen rüzgarla titremeyi kabullenmiş göz yaşlarımı, sulara karıştırırken

Bir çift ayak belirir yanı başımda çıkarttığı sesle.

İrkilirim birden, benim arafımdaki de kim diye

Ama gördüklerim beni hiç şaşırtmaz..

Ya da gizlerim öylece..

Bu misafirin oturmasına izin veririm yanıma.

Sessizce bana eşlik eder.

Sormaz hiçbir şey, kimsin nesin diye..

Ama artık iyiyimdir, çünkü bilirim onun kim olduğunu.

O söylemese bile ben, tanırım onu.

Onun da beni tanıdığı gibi.

İçimi, esen rüzgarla bir huzur kaplar aniden.

Tüm kederlerin yükü üstümden kalkmış da

Gerçek ölümü tadar gibi hissederim.

Hafifliktir ölüm, kurtuluşa ermektir.

İlk, belki de son kez,

Sonu önemsiz.

Çünkü çan çaldı..

Ve o biri burada.

---

Ceren ERTEM